Ignacy Szymczak urodził się 28 lipca 1900 roku we wsi Łęki Wielkie. Był synem rolnika Wojciecha Szymczaka i jego żony Marianny z domu Lemańska. Jako młody chłopak wziął udział w 1919 roku w powstaniu wielkopolskim. W latach 20-tych XX wieku poznał Marię Skałecką, z którą w 1929 roku wziął ślub. Wkrótce nowożeńcy wyjechali do miejscowości Krasne nad Uszą w powiecie Mołodeczno. Tam też 29 marca 1930 roku przyszedł na świat ich pierwszy syn - Mieczysław.
Życie rodziny Szymczaków w miejscowości Krasne nad Uszą było dość spokojne. Wynajmowali trzypokojowe mieszkanie, pani Maria opiekowała się dziećmi i domem. Ignacy przez krótki czas pracował w Korpusie Ochrony Pogranicza, następnie w 1935 roku został policjantem. Odtąd przez kolejne lata aż do 1939 roku pełnił funkcję posterunkowego policji województwa wileńskiego.
21 sierpnia 1939 roku Ignacy Szymczak otrzymał rozkaz wyruszenia w stronę Wilna, stamtąd trafił do sowieckiej niewoli. Był więziony m.in. w Kozielsku. Spędził tam czas do momentu, kiedy Władysław Anders rozpoczął formowanie polskiej armii, która przeszła do historii pod nazwą Armii Andersa. Trafił do 13 Dywizjonu Kompanii Zaopatrzenia 3 Dywizji Strzelców Karpackich. W stopniu plutonowego przeszedł cały szlak bojowy przez Iran, Irak, Palestynę. Następnie walczył pod Monte Cassino, gdzie został ranny. Krótko przebywał w Rzymie. Tam wraz z innymi polskimi żołnierzami został przyjęty przez samego papieża Piusa XII.
Po wojnie trafił do Anglii. 28 stycznia 1947 roku wyraził gotowość powrotu do Polski i do rodziny. Już 26 kwietnia 1947 roku przybył do Gdańska, gdzie zarejestrował się w punkcie repatriacyjnym. Stamtąd udał się do Kamieńca w powiecie kościańskim. Wkrótce jednak Ignacy Szymczak znalazł pracę w Płotach, niewielkiej wsi położonej blisko Czerwieńska (powiat zielonogórski) i Czerwieńsku. I tak 01 stycznia 1948 roku cała rodzina przeniosła się do nowego, poniemieckiego domu w zachodniej części Polski.
Spokój rodziny został po raz kolejny naruszony przez władze komunistycznej Polski. 27 sierpnia 1951 roku Ignacy Szymczak wziął udział w incydencie, który został uznany za nadużycie i szkodnictwo gospodarcze. Tego dnia wspólnie z dwoma innymi mężczyznami dokonał „nieuczciwych czynności mogących wywołać zwyżkę cen na mięso”. Czyn ten polegał na zabiciu świni zakupionej krótko przed ubojem przez jednego z mężczyzn. Winą Ignacego Szymczaka było to, że namówił jednego z rolników do sprzedaży tejże świni, wiedząc, że zwierzę zostanie przeznaczone na ubój. Na jego niekorzyść przemawiało także to, że był członkiem Prezydium Gminnej Rady Narodowej i powinien zdaniem władzy dawać przykład innym. 21 września 1951 roku Sąd Grodzki powiatu zielonogórskiego postanowił tymczasowo aresztować Ignacego Szymczaka. 4 października 1951 roku został skazany na 9 miesięcy obozu pracy. Z więzienia został zwolniony 24 listopada 1951 roku.
Wkrótce po zwolnieniu, 1 stycznia 1952 roku, został zatrudniony na stanowisku fakturzysty w dziale kasowym Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Czerwieńsku. Pracował tam do emerytury.
Zmarł 20 sierpnia 1968 roku i został pochowany na cmentarzu w Czerwieńsku. Grób istnieje do dzisiaj.
Ignacy Szymczak za udział w II wojnie światowej otrzymał wysokie odznaczenia. Został uhonorowany orderem Virtutti Militari, ponadto Gwiazdę za wojnę 1939 – 45, Gwiazdę Italii. Miał prawo do noszenia Pamiątkowej Odznaki 3 Dywizji Strzelców Karpackich.